Andrew Parsons, voorzitter van het Internationaal Paralympisch Comité, loopt deze dagen door Ahoy tijdens de Europese Para Kampioenschappen (EPC2023), op geleende schoenen. Zijn koffer was zoekgeraakt op Schiphol. “Ik had nog wel een pak, maar miste een stropdas, riem en een paar goede schoenen. Eric Kersten, de organisator, bood me meteen een paar van hem aan, maat 43. Binnen een uur was mijn probleem opgelost. Het lijkt misschien iets kleins, maar voor mij kenmerkt het de flexibiliteit, de grondigheid, de oplossingsgerichtheid van deze organisatie. Als je tijdens een evenement ook op zulke details kunt letten, ben je tot veel meer in staat.”

Parsons noemt zijn bezoek aan Rotterdam zeer waardevol. “Het is geweldig om hier te zijn. Ik weet nog dat ik een paar jaar geleden, toen ik voor het eerst kennismaakte met het concept, dacht: wow, dit is heel ambitieus. Maar tegelijkertijd dacht ik dat het het juiste idee was, het juiste concept op het juiste moment. Ik geloof dat het concept om sporten samen te brengen belangrijk is. Omdat we daarmee impact op hoog niveau creëren. Als je alle tien Europese kampioenschappen in verschillende delen van Europa in verschillende periodes houdt, hebben we niet dezelfde impact als hier. Ook vanuit het oogpunt van ontwikkeling is het belangrijk. Voor veel landen hier, zoals Kosovo, is het een heel goede kans om naar een internationaal multisportevenement te gaan, dat niet de Paralympische Spelen zijn, en er ervaring op te doen.”

Als hij door Rotterdam loopt, is de 46-jarige Braziliaan erg enthousiast. “Het is gewoon verbazingwekkend op welk niveau dit evenement is georganiseerd. Het niveau van de dienstverlening aan de atleten, de infrastructuur is erg goed. Accommodaties, vervoer, locaties, het is allemaal uitstekend. Maar vergeet ook nooit de ervaring die deze atleten hier opdoen. Sommigen van hen zijn nog erg jong, sommigen zullen de volgende Paralympische Spelen niet halen, maar deze ervaring met een multisportevenement is echt goed voor hun carrière.”

Hoewel de IPC-voorman veel vergaderingen en besprekingen had gepland, vond Parsons (‘gelukkig maar’) ook tijd om op de tribune plaats te nemen. “Ik ben naar boccia en judo geweest en heb een heel goed niveau gezien, een paar heel spannende wedstrijden. De energie is er, het enthousiasme is er. En nogmaals, de locaties zijn geweldig, de service is geweldig. Dit is echt EK-niveau. Daarom zijn de atleten en de nationale bonden erg blij. En ik ook.”

Naast onder meer de Para Pan-American Games en de Asian Para Games heeft Europa nu dus met de European Para Championships een overkoepelend evenement, een verzameling van (nu nog) tien EK’s. “Er zijn veel culturele, geopolitieke en geografische verschillen in Europa, maar toch is het logisch, ik begreep het concept meteen. De mensen in Rotterdam hebben geen beperkingen gezien en durfden groot te dromen. Ze versterken de Paralympische beweging door nieuwe verbindingen te leggen. Deze kampioenschappen zullen een positieve invloed hebben op de parasport en op gemeenschappen in heel Europa.”

Parsons gelooft nu al in een voortzetting van de Europese Para Championships. “Tot nu toe ben ik erg blij en zoals ik al zei tijdens de openingsceremonie, hopelijk hebben we een volgende editie in 2027, 2031 enzovoort. Ik zou echt willen dat dit evenement elke vier jaar een vast onderdeel wordt van de internationale kalender.”

Parsons gelooft dat continentale evenementen heel belangrijk zijn voor de ontwikkeling van de paralympische sport in dat continent. “Een evenement als dit is een heel belangrijk onderdeel van het traject dat atleten naar de Paralympische Spelen brengt. De kans om zich te kwalificeren voor de

Spelen via regionale kampioenschappen of wedstrijden is fundamenteel, maar het helpt ook landen die nog niet op het niveau van de Paralympische Spelen staan, om enkele belangrijke stappen te zetten.”

Het is in Parsons’ ogen een belangrijke ervaring om andere atleten uit andere sporten te ontmoeten. “Voor veel Europese atleten is het eerste internationale multi-sportevenement waar ze naartoe gaan de Paralympische Spelen. En dan is het te veel, te groot. Alles gebeurt tegelijkertijd, het is een overweldigende ervaring. Hier zijn helpt om het traject uit te bouwen, meer kansen te creëren. De Paralympische Spelen worden dan minder overweldigend.”

De afgelopen dagen ontmoette Parsons veel collega-bestuurders, ook van sportbonden die overwegen om mee te doen aan de volgende European Para Championships. Onder andere tafeltennis en rolstoelrugby zijn zeer geïnteresseerd. “Of ze er in 2027 bij zijn, weet ik niet. Dat is ook niet aan mij. Maar ik denk in ieder geval dat ze hier weer met een goede indruk zullen vertrekken. Ik denk dat de meesten zich zullen realiseren dat dit een goede opzet is waarbinnen veel sporten ook kunnen excelleren.”

Of zwemmen en atletiek, de twee grootste paralympische sporten, zich uiteindelijk zullen aansluiten bij de European Para Championships is ook nog steeds een vraag voor Parsons. Vooral ook omdat het de vraag oproept “hoe groot zo’n kampioenschap kan worden. Haastige spoed is sowieso geen goed idee. Je komt voor grote logistieke uitdagingen te staan als je veel nieuwe atleten toevoegt, en ook sporten die je niet in een hallencomplex als Ahoy kunt houden. Je moet dan een zwembad en een stadion toevoegen, opschalen qua omvang omdat je veel meer deelnemers krijgt. De tijd zal leren hoe groot dit evenement kan worden, hoeveel sporten kunnen aansluiten. Dat zal natuurlijk ook afhangen van wie de organisator wordt van de volgende editie.”

Hoewel Parsons met veel interesse de UCI World Championships Cycling in Glasgow volgt, waar het programma van valide en gehandicapte wielrenners geïntegreerd is, waakt de IPC-voorzitter wel voor misbruik van paralympische sporten. “Als het samenvoegen van valide en mindervalide disciplines op één kampioenschap meer mogelijkheden biedt voor paralympische sporten, is dat het overwegen waard. Maar we moeten ervoor waken dat organisaties één of twee paralympische onderdelen toevoegen en daarmee zeggen dat ze inclusief zijn. Het is niet leuk als organisatoren dit alleen maar doen om een vinkje te zetten bij inclusie.”

Tot slot noemde Parsons het moment voor de instelling van het EPC2023 “perfect. Dit was het moment om het te doen. Deze opzet voldoet nu precies aan de behoeften van de Europese para gemeenschap.”

Parsons gelooft ook dat een kampioenschap als dit als katalysator kan dienen voor de ontwikkeling van sport in een land, regio of stad. Wereldwijd hebben 1,2 miljard mensen een lichamelijke en/of geestelijke handicap. “Natuurlijk, met de Paralympics creëren we de voorwaarden voor topatleten om uit te blinken. Maar we proberen ook meer kansen te creëren voor mensen met een handicap wereldwijd, door mensen te inspireren. De ontwikkeling van de gehandicapte sporter begint niet bij de top, maar bij de basis. Dat kan ook hier gebeuren, in Rotterdam. Als mensen iets meekrijgen van dit kampioenschap, kan dat hen – ook als ze een handicap hebben – stimuleren om in beweging te komen. Ons motto is Change Starts With Sport. Dat kan in Guatamala, in Burundi of in Vietnam, maar ook in Rotterdam.”