Kippenvelmomenten. Toernooidirecteur Jeroen Straathof had er elke dag wel één of twee tijdens de European Para Championships. Het kon een bijzondere actie op het veld zijn. Of een uitspraak. Een moment van vreugde. Of een opmerkelijke winnares. “Zoals dat verhaal van die Afghaanse taekwondoka. Haar land ontvlucht, trainend in Frankrijk en dan hier als lid van het Vluchtelingenteam winnares van het EK.”

Straathof kon echter net zo genieten van onverwachte succesjes. “Dat bijvoorbeeld goalball op TikTok tienduizenden, ja zelfs, honderdduizenden kijkers trok, maakt je als toernooidirecteur ook helemaal vrolijk. Het zegt me dat de parasport nu de aandacht vraagt én krijgt die ze verdient. Zelf scoorde een interview met mij enorm op een site in Turkije. Waarom, geen idee, maar dat is toch mooi.”

Hij zocht iedere dag wel even achter de coulissen een rustig plekje op. Om even te rusten, maar vooral ook zijn gedachten op een rijtje te krijgen. Zoveel honderden indrukken, tientallen gesprekken, en geregeld die kippenvelmomenten; daar moet je zo nu en dan van bijkomen. De conclusie: “Ik had hier, ruim twee weken lang, een fantastische job. Kreeg alleen maar complimentjes, hoe gaaf wij dit evenement hebben neergezet. En hoezeer de parasport bij een toernooi als dit gebaat is. Soms moet je dat allemaal even laten bezinken. En dan besef ik: hier ligt een super, super trotse toernooidirecteur.”

Het is volgens Straathof tijd om de bescheiden- en terughoudendheid los te laten. Juist daarom zei hij destijds volmondig ja toen Eric Kersten, bedenker van de European Para Championships, hem vroeg om toernooidirecteur te worden. “Eric durft, die is in een nichemarkt gestapt en heeft er écht iets van gemaakt. Dat vind ik mooi.”

,,Ik kom uit een sport, schaatsen, die op zich al best groot is. En die maken wij in Nederland nog veel groter. Maar mijn ogen zijn wel opengegaan toen ik in 2000, als piloot van Jan Mulder, op de Paralympics in Sydney was. Daar zag ik al dat de Paralympische Spelen veel groter waren dan de Olympische Winterspelen. Kan je nagaan, dat was bijna 25 jaar geleden. En ik denk dat de Paralympics sindsdien alleen nog maar veel groter zijn geworden. Soms moeten we ons, ook al komen we uit die wereld, realiseren dat de parasportwereld ook echt groot is.”

“Door het combineren van deze tien EK’s hebben we die tien verschillende sporten nu echt groter gemaakt. Atleten zien dat, waarderen dat. Diede de Groot, winnares van grandslams in het tennis, zegt dat ook. Noemt het fantastisch dat ze, hoewel ze aanvankelijk toch niet kon inschatten wat zo’n EK nu waard was, toch hier is komen spelen.”

De komende weken, weer thuis, neemt hij alle tijd om de hoogtepunten nog eens door te nemen. Dan zal hij terugdenken aan die momenten in de stad, op de Kop van Zuid en het Schouwburgplein bijvoorbeeld. Ook daar werden de parasporten omarmd. “Dat wat we met z’n allen bedacht hebben, de afgelopen twee weken in Rotterdam zo tot uiting is gekomen, vind ik geweldig.”

Het leverde hem die kippenvelmomenten op. Omdat hij er ook parasporters van de toekomst ontmoette. Straathof is namelijk de man van de verbinding. Op het Sport Plaza probeerde hij sportaanbieders en potentiële sporters aan elkaar te binden, hij sprak op bijeenkomsten gemeentebestuurders en sportbonden. “Ik geef ze dan ideetjes hoe ze sportpleintjes aan kunnen passen, zodat daar ook parasporters hun plezier kunnen halen.”

“Op de eerste zaterdag stond ik op het Schouwburgplein. Ik zag daar een echtpaar staan, met een patatje in de hand. Gewoon winkelend publiek eigenlijk. Ik nodigde ze uit, om te komen zitten bij het rolstoeltennis en naar boccia te kijken. Ik raakte met die mensen in gesprek en ze bleken een zoon met een spierziekte te hebben. En, wat bleek, ze waren op zoek naar een sport voor hun zoon. Op zo’n moment voel ik dat we met dit evenement echt iets betekenen. Dit is volgens mij dé reden waarom we dit doen.”

Straathof heeft, als ex-topsporter, eerst en vooral oog voor de atleet. “Als toernooidirecteur heb ik een vrije rol. Oké, ik word geacht wat huldigingen te doen, geef handjes en hang medailles om. En ik laat mijn gezicht zien bij een aantal bijeenkomsten. Maar ik heb tijdens zo’n evenement ook alle tijd om af en toe even dat momentje te hebben met een coach of met een sporter. Dat vind ik ook het belangrijkste van mijn werk. Het is belangrijk om te horen wat de sporters zelf beleven, wat ze bevalt, of eventueel niet.”

“Waar ik zelf vooral naar keek was het enthousiasme waarmee de sporter zijn medaille vierde. Naar de emoties. Net nog kwam ik van het badminton en zag ik een Zweeds meisje met tranen in de ogen de atletenzaal in lopen. Ik ken dan niet haar hele verhaal. Maar zie wel dat er hier heel veel bij die sporters gebeurt.”

Velen spraken Straathof aan over de ongelooflijk goede sfeer in Rotterdam. “Sommigen weten niet wat ze meemaakten. Heel veel sporten werkten de toernooien, die zij hiervoor zelf organiseerden, vaak in betrekkelijke anonimiteit af. Die hebben nu opeens veel meer waarde gekregen. Dat is gelukt door het combineren van al die evenementen, al die toernooien. Dat is ook voor die sporters echt gaaf.”