Ze zijn misschien wel de meest oranje Oranje-supporters die je deze weken op de European Para Championships tegen gaat komen: Jan Twigt en Gert Twigt. Zoals ze zichzelf omschrijven: vader en broertje van Arie Twigt en vast supporter van het Nederlands rolstoelbasketbalteam. Arie Twigt speelt met rugnummer 17 in het Nederlands rolstoelbasketbalteam, dat woensdag in de kwartfinale staat.
Zelfs op een oranje tribune kun je de twee mannen niet missen. Met hun knaloranje overalls en shirts en echte klompen zijn ze een verschijning. Ze reizen de wereld af in deze outfit. Zoveel mogelijk wedstrijden van zoon en broer Arie zitten ze op de tribune. Altijd in deze outfit. Naarmate de jaren vorderen, worden de twee steeds meer oranje.
Eindelijk Nederlanders op klompen
‘’We gingen altijd al wel in oranje. Toen kwam het WK in Hamburg. Daar hadden we al wel een kostuum, maar dat was niet oranje genoeg naar onze smaak’’, vertelt broer Gert. “We hadden toen oranje klompen. Daarna dachten we: dit kan beter.’’ De zoektocht naar het ultieme kostuum begon. ‘’De overalls hebben we gekregen en daarna hebben we de shirts erbij gezocht.’’ Hij doet het heel simpel klinken. De klompen eronder en de outfit was compleet.
Althans, compleet voor nu. Want wie weet wat de toekomst brengt. “Dan worden we wel een soort wortel”, lacht Jan, “maar als we iets leuks verzinnen, kan het er altijd bij.” De heren zetten de outfits ook in om de rest van de supporters mee te krijgen. Doordat zij zo oranje zijn, hopen ze andere bezoekers aan te zetten om ook in het oranje te komen en zo hun support voor het team te laten zien. “Bij de wedstrijden van de mannen zijn er zeker al anderen die meedoen, bij de dames ook wel, maar net nog wat minder.”
De klompen blijken een goede gespreksstarter. In Nederland zelf, maar vooral in het buitenland. “We kozen de klompen voor de verbintenis met Nederland. Daar krijgen we de meeste reacties op.’’ Vader Jan heeft er wel een verklaring voor: “Ik denk dat veel mensen in het buitenland denken dat Nederlanders altijd op klompen lopen. En dan zien ze bij al die Nederlanders die ze zien geen klompen. Wij hebben ze wel. Vooral in Spanje was dat heel erg. Daar waren ze er helemaal lyrisch van.”
European Para Championships op meerdere vlakken een goed idee
Voor de wedstrijden in Ahoy hoeft de familie niet zo ver te reizen. Ze waren in eerste instantie een beetje sceptisch over het idee van de European Para Championships. Met name omdat er zoveel sporten bij elkaar zijn. Daar zijn ze, nu ze het gezien hebben, volledig van teruggekomen. “Er zijn zoveel sporten en zoveel verschillende mensen, ik vind het eigenlijk helemaal super.” Jan kijkt om zich heen terwijl hij dit vertelt. Zijn zoon vult aan: “Het is ook heel goed voor mensen die een beperking hebben en niet weten of en wat voor sport ze zouden willen doen. Hier kunnen ze overal een beetje kijken en kennismaken.” Hij heeft hier ook een concreet voorbeeld bij: “Wij hebben eerder deze week iemand verwezen naar rolstoelbasketbal, omdat wij dat top vinden. Maar op dezelfde manier kunnen deze mensen ook met andere sporten in aanraking komen.”
De mannen kijken tevreden en blij terug op de eerste week in Rotterdam Ahoy. Het hoogtepunt was tot nu toe de wedstrijd tegen Duitsland, op dinsdag. ‘’Nederland-Duitsland is in bijna iedere sport toch wel een beetje beladen. En dan is het super leuk als je wint ook. Daarbij speelt Arie nu in
Duitsland, dus we herkennen en kennen ook veel van hun supporters.” Ze blikken terug. “Het was ook de sportiefste wedstrijd denk ik. Heel hard ook wel, maar wel heel netjes naar elkaar.”
‘’De bal blijft rond’’
Hoe zien Jan en Gert de rest van het toernooi voor zich? “De kans dat we er van het weekend nog zijn, wordt steeds groter. Na de winst op Duitsland waren ze poulewinnaar en moesten ze op woensdag tegen de nummer 4 uit de andere poule, Frankrijk.’’ Jan denk heel even na. ‘’Kijk, de bal blijft natuurlijk rond. Maar dat zou wel een wedstrijd zijn die ze zouden moeten kunnen winnen. Als ze winnen zitten ze sowieso al bij de laatste vier. Ja en dan moet je doorstoten ook, vind ik.’’ Zijn zoon vat samen: ‘’De kans wordt heel groot.’’ Terwijl hij zijn schouders ophaalt, vult hij daar nog bij aan: “Wij doen er vanaf de zijkant in ieder geval alles aan.”
